- gustus
- gustus, ūs, m. [kindred with Sanscr. ǵush, to be fond of; Gr. geuô, geuomai, geusis, taste], a tasting of food, a partaking slightly or eating a little of any thing (mostly post-Aug.; not in Cic.; cf.: gustatus, sapor).I.Lit.1.In gen.:2.
minister inferre epulas et explorare gustu solitus,
Tac. A. 12, 66:explorare aliquid gustu,
Col. 1, 8, 18; 2, 2, 20; cf. Plin. 31, 10, 46, § 114:gustu libata potio,
Tac. A. 13, 16:cum ille ad primum gustum concidisset,
Suet. Ner. 33:sine crebro salis gustu,
Plin. 31, 6, 32, § 61.—In partic.a.A light dish at the beginning of a Roman meal, an antepast, whet, relish, = gustatio, Mart. 11, 31, 4; 11, 52, 12:b.gustus elementa per omnia quaerunt,
Juv. 11, 14.—Also in a neutr. form:gustum versatile sic facies,
Apic. 4, 5, § 181 sqq.—A draught of water:B.profer ex illa amphora gustum,
Petr. 77 fin. —Transf., taste, flavor, = sapor (post-Aug.):II.attrahatur spiritu is sucus, donec in ore gustus ejus sentiatur,
Cels. 6, 8, 6; Col. 3, 2, 24; Plin. 14, 1, 3, § 12; 26, 8, 50, § 82; 27, 12, 96, § 121 sq.—Trop. (post-Aug.).A.(Acc. to I. 2. a.) A foretaste, specimen:B.ad hunc gustum totum librum repromitto,
Plin. Ep. 4, 27, 5:expetens versificationis nostrae gustum,
Col. 11, 1, 2:gustum tibi dare volui,
Sen. Ep. 114, 18.—(Acc. to I. B.) Taste:urbanitas significat sermonem praeferentem in verbis et sono et usu proprium quendam gustum urbis,
Quint. 6, 3, 17.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.